Ervaringsdeskundige

Deze tekst had ik al op de blog van het UZA-hematoteam gezet, maar ik vind dat hij hier ook een plaatsje moet hebben.

Eind december 2007. Het verdict valt: acute leukemie. Ik heb me nooit afgevraagd: 'Waarom ik? Hoe komt het dat mij dit overkomt?' Een emotionele klap blijft uit. Ik kan maar aan één ding denken: ik wil dat dit zo snel mogelijk achter de rug is. En daarom moet de behandeling maar zo snel mogelijk starten. Ik weet niet wat er allemaal komt, maar volg gewoon de planning en het ritme van D2. Ik merk al snel dat er hier een heel ervaren en toegewijd team van dokters en verpleging werkt. Het geeft me een gerust gevoel om 'in hun handen' te zijn.

Het moeilijkst heb ik het met het feit dat ik voor een hele tijd m'n hobby's en bezigheden aan de kant moet schuiven. Niet gemakkelijk voor iemand die bijna nooit thuis is en met duizend-en-één dingen bezig is. Maar het is voor niemand gemakkelijk die met deze ziekte te maken krijgt. We moeten daar niet hypocriet over doen.

En ik mag nog van geluk spreken, want de chemo slaat goed aan. Ik heb weinig of geen last van vervelende bijwerkingen en m'n lichaam kan al die coctails goed aan. En ik word ongelooflijk gesteund door familie, vrienden en collega's. Ik wist dat ik op veel mensen kon rekenen, maar de steun die ik de afgelopen maanden kreeg, van zoveel mensen, heeft al m'n verwachtingen overtroffen. Het geeft me een heel warm gevoel vanbinnen. En dat draag ik voor de rest van m'n leven mee. Zoiets vergeet je niet. Ik weet niet hoe ik jullie hier ooit voor kan bedanken. In elk geval hebben jullie voor altijd een heel apart plaatsje in m'n hart.

Ik ben nu al een heel eind op weg in de behandeling. Nog een laatste etappe chemo en in juli de stamceltransplantatie. Dat wordt nog even doorbijten, maar het einde is in zicht. En da's een hele opluchting. Er is een donor gevonden. Een onbekende Duitse(r) die ik heel dankbaar ben. En die ik dus ook voor de rest van m'n leven een beetje in mij zal dragen, in m'n celletjes.

Nog even aftellen. Het is nu bijna achter de rug. En dan wordt het tijd om de draad van m'n leven weer op te pikken. Weer doorgaan waar ik gestopt was. Ik kijk er ongelooflijk naar uit. Als het al zou kunnen, ga ik nog meer van het leven genieten dan ik daarvoor al deed. La vida loca...