... of misschien nog trager.
Het zijn me de weken wel. Potverdorie de moeilijkste van de afgelopen negen maanden, zeker in m'n hoofdje. De dokters hadden natuurlijk wel gezegd dat er na de transplantatie kans was op afstoting, en op zich is dat zelfs niet slecht. Het is een teken dat je lichaam 'reageert'. Maar weer bijna 3 weken ziekenhuis maken je er niet sterker op. Het enige wat ik doe/kan, is van m'n bed naar de zetel, heel eventjes opzitten voor het eten (wat al moeizaam gaat) en verder proberen m'n pillen binnen te krijgen.
't Zijn geen positieve berichten, maar ik hoop elke dag op een keerpunt.
Bedankt nog voor alle steun en lieve berichtjes!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Hoi Marleen, eventjes een heel erg kort berichtje vanuit Japan. Lange wachtrij in de 'Internet Lounge' op het congres ivm dendritische cellen (ook prof Berneman is er...) Ik wens je superveel moed in deze moeilijke post-transplantperiode...Zal een grote wens maken in een van de vele Buddhistische tempels hier in Kyoto. Ben zeker dat dit helpt, samen met alle medicatie. Denk aan de zonnige toekomst!
Lieve groetjes vanuit het land van de Rising Sun, Ann
Hé Marleentje, dat waren me de weken wel! Toch de moed erin houden, hoor. Het voelt misschien niet zo aan, maar je bent echt volop op weg naar herstel! En slakjes zijn misschien wat trager, maar ze komen er altijd!!! x
Een reactie posten