De laatste maanden heb ik tijd genoeg gehad om erover na te denken (en het aan den lijve te ondervinden). Vermoeid is niet hetzelfde als moe, en uitgeput is nog eens iets anders.
Vermoeid... dat ben je als
- je een hele namiddag hebt geshopt
- je slecht geslapen hebt en de wekker te vroeg afloopt
- je een fikse wandeling in de benen hebt en op een terras zit uit te blazen
Moe... dat ben je
- als je heel hard werkt en niet de tijd hebt om te recupereren
- als je een toer bent gaan lopen in het park en nadien aan het stretchen bent
- na een lange rally in een tennismatch waar je voor elke bal hebt gevochten
- je de tongariro-crossing in nieuw-zeeland bezig bent en daar de strijd aangaat met de hoogte en striemende wind en koude
Uitgeput... dat ben je
- tijdens of na een chemokuur
Symptomen van uitputting?
- na 1 keer de trap oplopen zit je te puffen achter je bureau, met een hartslag alsof je net 10 km hebt gelopen
- na 8 frikadellekes te rollen en 1 bakje champignons te snijden, sta je te zweten en te trillen op je benen
- je gaat de trap op en je gebruikt meer je armen dan je benen: je sleept je naar boven door je aan de leuning naar boven te trekken
- je hebt al een hele middag in je bed of de zetel gelegen, geslapen en je denkt dat je nu wel energie zal hebben om even recht te zitten. na een halve minuut moet je toegeven dat dat niet zo is en ga je terug liggen
- ogen die niet open willen blijven en oogleden die als lood wegen
- je doet niets maar je hart gaat tekeer als een zotteke en je ademhaling versnelt zonder reden
En wat heb ik nu geleerd sinds eind december?
Naar m'n lichaam luisteren, dat is wel zeker.
Maar ook dat ik het niet erg vind om vermoeid of moe te zijn. Want dat ben je omdat je iets gedaan hebt, actief bent geweest.
Ik vind het wél erg om uitgeput te zijn, want ik heb dan niets kunnen doen en kan er dus ook geen plezier aan beleefd hebben.
Kortom: ik heb al gevochten tegen m'n karakter. Want hoe graag ik ook actief zou zijn, soms moet ik gewoon toegeven dat het niet kan.
Gelukkig zijn er de recuperatieperiodes!
En ja, ik leg me er de komende maanden gewoon bij neer ;-)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
Wij vinden het in ieder geval bewonderenswaardig hoe jij hier mee omgaat, je verdient een dikke pluim van ons allen, want zonder dat je het beseft geef jij ons heel veel terug door zo positief verder te vechten. Wij plantyners worden er alleen maar sterker van!
Een groepsknuffel van ons allen.
al zou je liever terug een hyperkinetische spring-in-field zijn (en dat zouden wij ook heel graag willen), je moet, zoals je het met je eigen wijze woorden zegt, luisteren naar je lichaam en als je dat niet doet hé... dan komen wij het te weten... en dan volgen er blogionele sancties ;))
dus voorlopig moet jij netjes en braaf op tijd en stond rusten en gewoon zijn
en weet, als je afleiding nodig hebt: who you gonna call? blogbusters!
liefs!
ps: een piepkuikentje heeft me ingefluisterd dat ik je moest zeggen dat je écht wel moet rusten want zodra je weer beter bent, brengt het blogbusterteam langs, één schonen bloementas met daarin
- 1 paar sokken die moeten gestopt worden
- 1 jasje waar een knoop moet worden aangenaaid
- 1 daartegen volledig ontstoft handwerkje dat verder moet afgewerkt worden
Dikke dikke knuffel, inderdaad!
En R-E-S-P-E-C-T, Marleen, want wat jij de afgelopen maanden gepresteerd hebt, zie ik niet veel mensen doen! Ik denk dat we het ons niet helemaal kunnen voorstellen hoe dat moet zijn, uitgeput zijn, en als we konden we gaven met plezier onze cellen of wat dan ook om jou te helpen hier doorheen te komen. Maar weet je, jij bent gewoon keigoed bezig! En het schiet serieus op, al lijkt het soms niet zo. Wij kijken ontzettend uit naar jouw terugkomst, dus als jij je lichaam nu alles kan geven wat het nodig heeft (ookal is dat platliggen), dan komt dat het snelste allemaal in orde!!! Houd moed, dapper dame!
Een reactie posten